Motyw danse macabre w ikonografii średniowiecza realizowany jest w przeróżnych wariantach, zawsze jednak musi wiązać się

• z elementami tańca, zabawy kościotrupów (podskoki, pląsy, podrygi, muzyka)
• z fomą korowodu (w poezji - z wyliczeniem wielu ludzi różnych stanem)

	Śmierć z trąbką porywa do tańca mężczyznę z plikiem papieru w ręku, więc może bakałarza, pisarza.
	Pląsy, podskoki nagiej śmierci i przerażone miny tłumu
	Śmierć grająca na dudach zaprasza do korowodu stateczną niewiastę.
	Śmierć ze skrzypkami chwyta za rękę modnisię, strojną damulkę. Nic nie pomogą jej wykręty, pragnienie życia i zabawy.
	Stara czy młoda, zamężna czy panna, bogata czy biedna - wszystko jedno, przed smiercią nie ucieknie.
	Nie ma ucieczki, nie ma obrony. Śmierć nie pyta o wolę czy pozwolenie człowieka.
	Sprawiedliwi nie mają się czego bać. Wszystkich czeka sprawiedliwy sąd za ich uczynki.

Korowód śmierci to taneczny pląs wielu postaci: kilka sylwetek kościotrupów symbolizuje nieuchronność śmierci; ludzie różnych stanów w tym korowodzie - jej egalitaryzm.

Śmierć, biskup i szlachcic - drzeworyt z XV wieku.