Motyw danse macabre w ikonografii średniowiecza realizowany jest w przeróżnych wariantach, zawsze jednak musi wiązać się
- z elementami tańca, zabawy kościotrupów (podskoki, pląsy, podrygi, muzyka)
- z fomą korowodu (w poezji - z wyliczeniem wielu ludzi różnych stanem)
![]() |
Śmierć z trąbką porywa do tańca mężczyznę z plikiem papieru w ręku, więc może bakałarza, pisarza. |
![]() |
Pląsy, podskoki nagiej śmierci i przerażone miny tłumu |
![]() |
Śmierć grająca na dudach zaprasza do korowodu stateczną niewiastę. |
![]() |
Śmierć ze skrzypkami chwyta za rękę modnisię, strojną damulkę. Nic nie pomogą jej wykręty, pragnienie życia i zabawy. |
![]() |
Stara czy młoda, zamężna czy panna, bogata czy biedna - wszystko jedno, przed smiercią nie ucieknie. |
![]() |
Nie ma ucieczki, nie ma obrony. Śmierć nie pyta o wolę czy pozwolenie człowieka. |
![]() |
Sprawiedliwi nie mają się czego bać. Wszystkich czeka sprawiedliwy sąd za ich uczynki. |
Korowód śmierci to taneczny pląs wielu postaci: kilka sylwetek kościotrupów symbolizuje nieuchronność śmierci; ludzie różnych stanów w tym korowodzie - jej egalitaryzm.
Śmierć, biskup i szlachcic - drzeworyt z XV wieku.